اصول الایزا

 اصول الایزا

 الایزا (ELISA )مخفف سنجش ایمنی جاذب مرتبط با آنزیم است که اغلب به عنوان سنجش ایمنی آنزیمی (EIA) نیز شناخته می شود.

یک الایزا ، مانند سایر انواع سنجش ایمنی ، برای شناسایی یک آنتی ژن هدف با استفاده از فعل و انفعالات آنتی بادی و آنتی ژن بسیار خاص ، به آنتی بادی متکی است.

در یک روش ELISA ، آنتی ژن باید به یک سطح جامد بی حرکت باشد. این کار مستقیماً یا با استفاده از آنتی بادی گیرنده ای که روی سطح آن بی حرکت است انجام می شود.

سپس آنتی ژن به یک آنتی بادی تشخیص متصل می شود که با یک مولکول قابل تشخیص برای شناسایی مانند آنزیم یا فلوروکروم متصل شده است.

روش http://merck.comالایزا معمولاً در پلیتی که حاوی چندین چاهک (96- یا 384 چاهک) انجام می شود. پلیت چند چاهک سطح جامد را برای بی حرکتی آنتی ژن فراهم می کند.

بی حرکتی آنالیز ها جداسازی آنتی ژن را از بقیه اجزای موجود در نمونه تسهیل می کند. این ویژگی باعث می شود که الایزا یکی از ساده ترین سنجش ها باشد که به طور همزمان روی چندین نمونه انجام می شود.

 مزایای الایزا

حساسیت و ویژگی بالا: برای الایزا معمول است که به دلیل استفاده از آنتی بادی ، آنتی ژن ها را در سطح پیکوگرام به روش بسیار خاصی تشخیص می دهد.

انجام آسان: پیگیری پروتکل ها آسان است و شامل زمان عملی کمی است.

کمی: می تواند غلظت آنتی ژن را در یک نمونه تعیین کند

امکان آزمایش انواع مختلف نمونه: سرم ، پلاسما ، عصاره های سلولی و بافتی ، ادرار و بزاق در بین دیگران

معایب الایزا:

بازخوانی موقت: تشخیص براساس واکنش آنزیم / سوبسترا انجام می شود و بنابراین بازخوانی آن باید در یک بازه زمانی کوتاه انجام شود

اطلاعات محدود آنتی ژن: اطلاعات محدود به مقدار یا وجود آنتی ژن در نمونه